Ako si Adrian —
isang lalaking naniniwala noon na pag mahal mo, sapat na.
Hindi ako sanay sa laro, hindi ako marunong magtago ng chat,
at hindi ko kayang tumingin sa iba kapag may isang “ikaw” na laman ng mundo ko.
Pero minsan pala, kahit gaano ka katapat,
kung hindi ikaw ang pinipili —
ikaw pa rin ang matatalo.
Ang Una Kong Pag-ibig
Si Lara —
ang babaeng tinupad lahat ng cliché sa buhay ko.
Maganda, matalino, at marunong magparinig ng “kaya mo ‘yan” tuwing bagsak ako.
Siya ang dahilan kung bakit ako naging masipag, mas maayos, mas mabait.
Sobrang ganda ng pagsisimula namin…
hanggang sa isang gabi, natapos lahat sa simpleng notification sound.
Habang tulog siya sa tabi ko, tumunog ang cellphone niya.
Isang pangalan lang ang lumabas: “Babe 🖤.”
At sa loob ng ilang segundo, bumagsak lahat ng tiwala kong inipon sa loob ng dalawang taon.
Hindi ko ginawa ang eksenang paninira, hindi ako sumigaw.
Tahimik lang akong umalis.
Kasi minsan, kapag sobra mo nang mahal ang isang tao —
mas pipiliin mong masaktan nang mag-isa,
kesa makita mo siyang umiiyak dahil sa kasalanan niya.
Pagkatapos ng Pagbagsak
Makalipas ang anim na buwan, hindi pa rin ako buo.
Lahat ng lugar may alaala.
Lahat ng kanta, may sugat.
At sa bawat gabi, pareho pa rin —
may lungkot na hindi ko masabi kahit kanino.
Hanggang dumating si Mira.
Hindi ko siya niligawan, hindi ko siya hinanap.
Lumapit lang siya, tahimik, marunong makinig.
At unti-unti, tinuruan niya akong ngumiti ulit.
Sabi ko sa sarili ko,
“Siguro ito na ‘yung kapalit. Yung taong ibinigay ni Lord pagkatapos ng sakit.”
Ang Pangalawang Pag-ibig
Si Mira, iba siya kay Lara.
Simple, mahinhin, hindi ma-drama.
Kung si Lara ay bagyo, si Mira ay hangin —
mahina pero maramdamin.
Ginawa ko lahat ng kaya ko.
Naging tapat, naging present, naging sigurado.
Hindi ko tinipid sa effort ang pangalawang pagkakataon,
kasi sabi ko noon, kung bibigyan ulit ako ng love, ayokong sayangin.
Pero siguro, hindi ako natuto.
Kasi nang magsimulang maging busy si Mira,
sinabi ko pa sa sarili ko: “Okay lang, nagtatrabaho lang siya.”
Nang maging malamig ang chat, sabi ko, “Pagod lang siya.”
At nang magbago ang tawag niya sa akin mula sa “Love” naging “Adrian,”
doon ko lang naramdaman — naroon na ulit ako sa simula.
Ang Katotohanan
Isang gabi, sinundan ko siya.
Hindi ko alam kung anong gustong patunayan ng puso ko,
pero alam kong may mali.
At nakita ko siya.
Nakaupo sa loob ng kotse, may kasamang lalaki.
At bago ko pa mailayo ang tingin,
hinalikan niya ito —
parehong halik na dati ay akin lang.
At doon ko naramdaman yung sakit na mas malalim pa sa una.
Kasi alam kong hindi lang siya ang nagkamali ngayon — pati ako.
Kasi ako ‘yung naniwala ulit.
Ako ‘yung nagbukas ng sugat na hindi pa pala naghihilom.
Ang Realisasyon
Hindi ako nagalit.
Wala nang luha, wala nang sigaw.
Tahimik kong tinanggap na minsan,
ang puso, parang salamin —
kapag basag na, kahit idikit mo pa, hindi na talaga babalik sa dati.
Lumipas ang mga buwan.
Wala na si Mira. Wala na rin si Lara.
Pero minsan, kapag mag-isa ako sa gabi,
iniisip ko —
baka hindi talaga sila ang mali.
Baka ako lang talaga ang sobra magmahal sa mga taong marunong lang magpa-feel,
pero hindi marunong mag-stay.
At ngayon, kapag tinatanong ako kung bakit single pa ako,
lagi kong sagot:
“Kasi minsan, sapat na yung minahal mo nang totoo, kahit nasaktan ka ng paulit-ulit.”
Kasi kahit anong mangyari,
mas pipiliin ko pa ring maging tapat na nasaktan
kaysa maging manloloko na masaya.
Lumipas ang tatlong taon.
Tatlong taon mula nang huling beses kong maramdaman ang tibok ng pusong puno ng pag-asa.
Tatlong taon mula nang huling beses akong umiyak dahil sa pag-ibig.
Ngayon, tahimik na lang ang lahat.
Tahimik pero may bigat.
Tahimik pero may saysay.
Ang Buhay Pagkatapos Nilang Dalawa
Sa una, mahirap tanggapin.
Gumigising akong parang may kulang.
Ang kape, wala nang lasa.
Ang musika, puro alaala.
At tuwing may magtatanong ng,
“Kamusta ka na?”
lagi kong sagot ay,
“Okay lang.”
Kahit ang totoo, hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng okay.
Kaya ang ginawa ko, binuhos ko lahat sa trabaho.
Kung dati, lumalaban ako para sa pag-ibig,
ngayon, lumalaban ako para sa sarili ko.
Unti-unti kong tinuruan ang sarili kong masanay na walang “kami,”
walang “tayo,”
walang “good morning, love.”
At sa proseso ng pagbangon,
doon ko lang na-realize —
ang sakit, hindi ka pala kailangang kalabanin.
Minsan, kailangan mo lang siyang kausapin.
Ang Pagbabalik ni Lara
Isang gabi, habang naglalakad ako pauwi mula sa trabaho,
biglang may tumawag sa pangalan ko.
Paglingon ko, si Lara.
Tatlong taon na ang lumipas pero parang kahapon lang nang huli ko siyang makita.
Nakangiti siya, pero may lungkot sa mata.
“Ang tagal mo nang hindi nagpaparamdam,” sabi niya.
Ngumiti ako, tipid lang.
Hindi ko na alam kung dapat ba akong masaya o manhid na lang.
“Buhay pa ako,” biro ko.
Ngumiti siya, pero kita sa ngiti niya yung guilt na hindi pa rin nawawala.
Naglakad kami papunta sa isang coffee shop.
Tahimik. Walang awkwardness, pero may distansya.
Sabi niya, “Gusto ko lang mag-sorry ulit. Hindi ko alam kung sapat pa, pero gusto kong marinig mo.”
At doon ko naramdaman ang kakaibang gaan.
Hindi dahil bumalik siya,
kundi dahil sa wakas — hindi na ako galit.
“Lara,” sabi ko,
“kung wala ‘yung sakit na binigay mo, siguro hindi ko matututunang mahalin ang sarili ko ngayon. Kaya salamat.”
Tumulo ang luha niya.
Ngumiti ako.
At sa unang pagkakataon,
hindi ko siya tiningnan bilang babaeng iniwan ako,
kundi bilang alaalang tinapos ko nang may kapatawaran.
Ang Muling Pagkikita kay Mira
Ilang buwan matapos noon,
sa hindi inaasahang pagkakataon —
nakita ko si Mira.
Sa isang kasal ng kaibigan naming pareho.
Naka-itim siya, simpleng damit lang, pero kasing ganda pa rin ng dati.
Nang magkatinginan kami, ngumiti siya —
yung ngiting minsang nagpabago ng direksyon ng buhay ko.
Lumapit siya.
“Adrian,” sabi niya, mahina.
Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman.
Pero ang puso ko — kalmado na.
“Ang tagal na,” sabi ko.
Tumango siya. “Marami akong gustong sabihin pero baka huli na.”
Ngumiti ako.
“Hindi mo na kailangang sabihin. Lahat ng dapat kong marinig, naramdaman ko na noon.”
Tahimik siya.
Bumuntong-hininga.
“Masaya ka na ba?” tanong niya.
“Sapat na,” sagot ko. “Hindi ako masaya tulad ng dati, pero payapa ako.”
Ang Katahimikan
Pag-uwi ko ng gabing ‘yon,
naupo ako sa balkonaheng dati kong inuupuan habang umiiyak.
Pero ngayong gabi, iba na.
Tahimik lang, may malamig na hangin,
at may pakiramdam na parang…
ito na ‘yung ending na hinihintay ko, hindi ‘yung babalikan, kundi ‘yung tatanggapin.
Na-realize ko —
hindi pala sukatan ng paghilom ang bagong relasyon,
kundi yung kaya mo nang balikan ang nakaraan nang walang galit, walang luha, at walang “sana.”
Ngayon, mahal ko pa rin sila —
hindi bilang mga babae kong minahal,
kundi bilang mga aral na nagturo sa akin
kung gaano kahalaga ang totoong pagmamahal sa sarili.
At kung may magtanong ulit kung bakit wala pa rin akong karelasyon,
ang sagot ko ngayon, buong ngiti kong sinasabi:
“Kasi sa wakas, natagpuan ko na ‘yung kapayapaan na matagal kong hinahanap — sa sarili ko.”
🌙 “Ang Puso Na Natutong Manahimik”
Minsan, hindi natin kailangang makahanap ng bagong pag-ibig
para masabing gumaling na tayo.
Minsan, sapat na ‘yung pagtanggap na hindi na babalik ang dati —
at okay lang.
Kasi may mga sugat na hindi kailangan gamutin ng yakap,
kundi ng katahimikan.
At sa katahimikang ‘yon,
doon ko nakita ang sarili kong matagal nang nawala —
si Adrian.
Hindi na ‘yung lalaking tapat pero basag,
kundi lalaking natutong maging buo, kahit mag-isa.
💔 Dalawang Beses Na Langit, Parehong Impiyerno
— isang kwento ng lalaking nanatiling totoo sa pagmamahal,
pero dalawang beses tinuruan ng tadhana
na minsan, ang katapatan…
hindi laging nasusuklian ng pagmamahal —
minsan, ng pag-iwan.