Simula pa lang, alam kong iba na si Lia.
Hindi ko alam kung tadhana o sadyang malakas lang talaga ang tama ko.
Noong unang beses ko siyang makita — basang-basa sa ulan, nakatayo sa labas ng gate ng campus, naghihintay ng tricycle — tinakpan ko siya ng payong ko.
Doon nagsimula ang lahat.
Simula
Mula noon, araw-araw ko na siyang sinusundo.
Kung minsan, nakatambay ako sa labas ng classroom nila, kunwari may hinihintay, pero siya lang talaga ang pakay ko.
“Marco! Di mo naman sinabi na andiyan ka na!”
Ngumiti ako. “Ayokong istorbohin ‘yung recitation mo eh. Tsaka gusto ko sanang makuha ‘yung bonus points — sa attendance mo.”
Ganyan kami — puno ng asaran, tawanan, kulitan.
Pero sa bawat ngiti niya, unti-unting tumitigil ang mundo ko.
Kahit trapik, kahit umuulan — okay lang, basta siya ang kasama ko sa biyahe.
Siya ang Mundo Ko
Lia was the type of girl na kaya mong kausapin buong magdamag.
Yung tipong simple lang pero may lalim.
Kapag may problema ako sa trabaho, siya ‘yung unang tatawag.
“Hoy, Marco. Hindi mo kailangang solohin ‘yan, ha?”
Sa tuwing naririnig ko ‘yung, parang may tinig na nagsasabing “Tuloy lang, Marco. May kasama ka.”
Pagod ka man, pero pag nakita mo siyang ngumingiti — lahat ng pagod nawawala.
Minsan nga, sabi ni Lia,
“Bakit parang lagi kang nandiyan?”
Ngumiti lang ako.
“Eh kasi baka pag di ako dumating, hanapin mo.”
Tatlong Taon Pagkatapos
Tatlong taon na kaming magkasama.
Marami na kaming nadaanang away, tampuhan, pero laging may balik.
Dumating ang araw na kailangan kong magplano sa isang napakahalagang araw na ito.
Ilang araw ko ‘tong pinaghandaan:
pumili ako ng café na gusto niya, inayos ang dekorasyon, pati ang musika.
Tinulungan ako ng aming mga kaibigan para maging “perfect” ang lahat.
Habang inaayos ko ang ilaw at bulaklak, tinitingnan ko ‘yung maliit na kahon sa mesa.
Isang singsing.
Napakaganda. Nababagay lamang sa isang babaeng katulad ni Lia.
At sa isip ko, oo — para sa kanya nga ito, sa babaeng pinaka-mahalaga sa buhay ko.
Ang Gabing Hindi Ko Malilimutan
Habang pinapatay-sindi ko ‘yung mga ilaw, para akong batang sobrang excited.
Pagdating ni Lia, suot niya ‘yung paborito kong kulay sa kanya — beige dress.
Sabi ni Lia… “Anong meron???”
Dinig sa katahimikan ng gabi…“Lia, sa bawat araw na kasama kita, natutunan kong hindi ako takot sa bukas — basta kasama ka. Kaya sana… tanggapin mo ‘to.”
Nagulat si Lia. Tumulo ‘yung luha niya, sabay tango.
“Yes,” mahina niyang sabi.
Nagpalakpakan ang mga kaibigan namin.
At sa sandaling ‘yon, hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Bakit ganito?
Araw ng Kasal
Lumipas ang mga buwan ng paghahanda.
Pagod, pero masaya.
At ngayon, heto ako — nakatayo sa harap ng altar, suot ang pinakagwapo kong suit.
Habang bumubukas ‘yung pinto ng simbahan, tumugtog ang piano.
At sa dulo ng aisle, nakita ko siya.
Si Lia.
Ang ganda niya, parang unang araw pa rin namin.
Naglakad siya papunta sa akin. Mabagal.
Bawat hakbang niya, bumabalik sa isip ko lahat — ‘yung ulan, ‘yung tawanan, ‘yung mga pinagsamahan namin.
Nang makarating siya sa harap, ngumiti siya.
‘Yung ngiti na unang bumihag sa akin.
Ang Katotohanan
Tahimik ang paligid.
Naririnig ko lang ‘yung pintig ng puso ko.
Lahat nakatingin sa amin.
Pero alam kong hindi ako ang lalaking hinihintay niya.
Ngumiti ako.
At sa sandaling iyon, lumapit si Daniel — ang groom.
At ako… ang best man.
At siya… ang babaeng minahal ko,
ngunit kailanman ay hindi naging akin.
Huling Bahagi
Habang nagsisimula ang seremonya, nakatayo lang ako sa gilid, hawak ang mga singsing.
Ramdam ko ang bawat “I do,” bawat palakpak, bawat ngiti.
Pero wala akong luha.
Kasi sa unang pagkakataon, payapa ako.
Tinitigan ko silang dalawa, sabay ngiti.
“Masaya ako para sa’yo, Lia,” bulong ko.
Tumingin si Lia sa akin, sabay sabing “Thank you!”.
At sa isip ko, tahimik kong sinabi —
“Hanggang dulo ng aisle, ikaw pa rin ang dahilan kung bakit naniniwala ako sa pag-ibig.”
💍 “Hanggang Dulo ng Aisle”
Hindi lahat ng pagmamahal nagtatapos sa altar.
Minsan, nagtatapos sa isang taimtim na ngiti ng best man na totoong nagmahal.