Naalala ko pa ‘yung gabing ‘yon — ‘yung katahimikan na parang ang bigat-bigat pakinggan.
Nasa gilid ka ng kama, hawak ang tasa ng kape, tahimik lang, nakatitig sa kawalan.
At ako… pinagmamasdan lang kita.
Tinatandaan ko kung paano tumatama ang ilaw sa buhok mo,
kasi may kutob ako — baka ‘yun na ang huling pagkakataong makita kitang ganyan.
Hindi tayo nag-aaway.
At doon ako lalong nasaktan.
Walang sigawan, walang tampuhan.
Mayroon lang katahimikan —
‘yung uri ng tahimik na nagsasabing may mali na, pero pareho tayong walang lakas para aminin.
Ngumiti ka ng bahagya, tapos sabi mo,
“Okay pa naman tayo, ‘di ba?”
Gusto kong sumagot ng oo.
Gusto kong paniwalaan na oo.
Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi na.
At kahit anong pilit kong hawakan,
hindi mo na kayang pigilan ‘yung paglayo ng puso natin sa isa’t isa.
Naalala mo ‘yung kantang “I Can’t Find the Words to Say Goodbye”?
Madalas mo ‘yung patugtugin sa kotse.
Humming ka lang palagi, hindi mo tinatapos ‘yung lyrics.
Nginitian lang kita noon, hindi ko alam na balang araw,
‘yung kantang ‘yon — ako na pala ‘yung umaawit sa sarili kong kuwento.
“I can’t find the words to tell you, I don’t wanna leave you, but I have to go…”
Ganun na ganun ako.
Ayokong umalis.
Hindi ako tumigil magmahal.
Pero minsan, kahit anong pagmamahal, hindi sapat para buuin ‘yung nabasag na.
Nanatili ako nang matagal, umaasang isang araw,
magigising ako at mararamdaman ko ulit ‘yung dating tayo.
‘Yung kilig, ‘yung tawanan, ‘yung init ng pag-ibig.
Pero habang tumatagal,
lumalayo lang lalo ‘yung loob natin,
at bawat “I love you” ay parang “I’m sorry.”
Nang mag-empake na ako, hindi ka umiyak.
Tahimik ka lang.
Pero kita ko sa mata mo, may luha na pinipigilan.
At doon ako tuluyang nabasag.
Kasi ‘yung babaeng minsang lumaban para sa akin,
siya na rin ‘yung marunong nang bitawan ako.
Bago ako lumabas, sabi mo,
“Sabihin mo man lang kahit ano.”
Binuksan ko ang bibig ko…
pero walang lumabas.
Ni isang salita, wala.
Paano mo nga naman masasabi ang “paalam”
sa taong nagturo sa ‘yo kung paano magmahal?
Sa babaeng naging tahanan mo,
pero ngayon, ‘yung tahanan na ‘yon —
hindi na ikaw ang kasama.
Kaya ang nagawa ko lang, niyakap kita.
Hinalikan ko ang noo mo,
at umalis…
nang walang sinabi.
Kasi minsan,
‘yung mga salitang hindi natin masabi,
sila ‘yung pinakamasakit.
💭 Epilogo
Lumipas na ang mga taon.
Natuto na akong ngumiti ulit, tumawa, magmahal ng iba.
Pero tuwing naririnig ko ‘yung kantang ‘yon —
‘yung unang tugtog ng gitara,
‘yung pamilyar na sakit sa dibdib —
ikaw pa rin ang nakikita ko.
Ikaw, sa tabi ng bintana, hawak ang tasa ng kape,
at ako,
‘yung lalaking nakatayo lang, pilit hinahanap
ang mga salitang…
hindi ko kailanman nasabi.
“Kung sasabihin kong mahal pa rin kita,
Maniniwala ka pa ba?”
Kasi totoo,
minahal pa rin kita.
At siguro,
kaya ko hindi masabi ang “paalam,”
dahil kahit kailan —
hindi ko talaga gustong mawala ka.