Si Arvin, 25, ay abala sa trabaho sa Maynila.
Si Lara, 24, ay isang graphic designer, masayahin at independent.
Isang gabi sa bookstore, aksidenteng nagkasalubong ang mga mata nila habang inaabot ang parehong libro.
“Ah, pasensya na!” sabi niya.
“Wala, ako rin,” sagot niya, at may kakaibang kislap sa kanilang mga mata.
Nag-usap sila, nagtawanan sa maliit na aksidente, at sa loob ng ilang sandali, parang nag-stop ang mundo nila.
Nagkita sila sa coffee shop ilang linggo ang nakalipas.
“Hindi ko inaasahan na nandito ka rin,” sabi ni Lara.
“Parang kapalaran,” sagot ni Arvin.
Naglakad-lakad sila sa Christmas market, nagbahagi ng pangarap, ngiti, at tawanan.
Bago sila maghiwalay, gumawa sila ng simpleng kasunduan:
“Kung talagang may tadhana tayo, makikita rin natin ang isa’t isa ulit,” sabi ni Lara.
“At kung hindi, alam mo na lang na tama ang timing,” sagot ni Arvin.
Lumipas ang taon.
Si Arvin ay may kasintahan na ngayon, si Lara rin ay may nobyo.
Ngunit sa bawat pagkakataon na nagkakasalubong sila sa coffee shop, library, o sa mga random na kaganapan sa lungsod, hindi nila maiwasan ang mga sulyap at ngiti.
“Arvin, kamusta ang… buhay mo?” tanong ni Lara, habang naglalakad sa mall.
“Okay… pero parang may kulang,” sagot niya, pilit ngiti.
Pareho silang nagtatago ng damdamin.
Pareho nilang sinusubukang maging masaya sa kanilang kasalukuyan, ngunit may kakaibang hilab sa puso nila sa bawat pagkikita.
Isang gabi, sa isang art exhibit, nagkita silang muli nang hindi inaasahan.
Nakatingin si Lara sa isang painting, at naramdaman ni Arvin na parang siya lang ang nakakaalam kung ano ang nararamdaman niya.
“Arvin?” tanong ni Lara, hindi makapaniwala.
“Lara…” sagot niya.
Sa ilang sandali, parang walang ibang tao sa paligid.
Ngunit may tension: parehong may kasama.
“Alam kong mali… pero parang tama rin ito,” sabi ni Arvin sa sarili.
“Parang lahat ng nangyari ay ginagabayan tayo,” bulong ni Lara sa hangin.
Lumipas ang ilang buwan, at pareho na nilang natapos ang dati nilang relasyon.
Sa isang gabi ng December, naglakad si Arvin sa night market.
May nakita siyang stall ng lumang libro, at doon, sa gitna ng mga tao, nakita niya si Lara.
“Arvin…”
“Lara…”
Naglakad sila sa parehong daan kung saan nagkita sila noong unang pagkakataon, nagbalik-tanaw sa mga taon ng hindi pagkakakilala, mga pagkatalo, at mga sandaling muntik silang magkalayo.
Ngumiti sila sa isa’t isa.
“Parang lahat ng nangyari, lahat ng maling timing, ginawa lang para makarating tayo dito,” sabi ni Arvin.
“Oo,” sagot ni Lara, “at sa wakas, dumating ang tamang panahon.”
At sa ilalim ng liwanag ng Christmas lights, hawak ang kamay ng isa’t isa, ramdam nila ang lahat ng pagkakahiwalay, lahat ng sulyap, at lahat ng pagkakataong muntik silang magkalayo — nagdala sa kanila sa tamang oras at lugar.
💫 “Kapalaran sa Panahon ng Mali”
Hindi mo malalaman kung kelan darating ang tamang tao, o kung gaano karaming beses ka pupuwedeng magkamali sa timing. Ngunit kapag dumating siya sa tamang panahon, ramdam mo — wala nang ibang puwede kundi siya.