‘Di ba, sobrang awkward ng mga Alumni Homecoming? Walang kakuwenta-kuwenta ‘yung venue, ‘yung food parang catered lang ng kapitbahay niyo, tapos ang tugtog, ‘yung mga banda na kasama mo pa noong high school na pilit pang nagpi-perform. Pero aminin, pumunta ako hindi para sa reunion.
Pumunta ako para sa iisang tao: si Jenny.
Si Jenny ‘yung high school crush ko, ‘yung tipong kahit naka-uniform lang siya ng over-sized at may pimple pa, sobrang ganda pa rin. ‘Yung almost-gf ko, pero naging friend zone lang ako. Alam mo na ‘yun, the one that got away kasi torpe ako noong 4th year.
Kaya nung nag-announce na may Batch 2014 Homecoming, sabi ko sa sarili ko, this is it! Ito na ‘yung second chance ko. Nag-diet ako ng tatlong araw, nagpabango ng bago, at nag-suot ng shirt na ‘di ko na kasya dati. Ready na ako.
Pagdating ko, ang daming tao. Ang unang move ko, naghanap ako ng glow-ups at glow-downs. Tawanan lang! Pero siyempre, ang mata ko, super scan sa crowd. Heart racing.
Bigla akong napatigil. Andun siya.
Si Jenny. My gosh! Parang hindi man lang siya tumanda. Actually, mas gumanda pa! Parang siya lang ang nag-graduate, tapos kami, nag-retire na. She was laughing, talking to someone, and the lights just made her look like my movie moment.
Napalunok ako. Nilapitan ko siya, na parang si James Bond na medyo may kaba sa tuhod. Naramdaman ko na this is my chance. Dapat walang atrasan.
Pero habang papalapit ako, nakita ko na may hawak pala siya. Hindi ‘yun clutch bag or wine glass. Baby carrier pala.
Okay, chill. Baka kapatid niya? Baka pamangkin? Pero parang mas mabigat ang hawak niya.
Tapos, may lumapit sa kanya. Isang lalaki. Naka-polo shirt, medyo tumaba pero mukhang mabait. Si Benjie. Si Benjie na sobrang nerd noong High School! ‘Yung classmate naming tahimik lang, ‘yung tipong magpapakopya lang ng assignment.
Ngumiti si Jenny, ‘yung ngiti na sobrang genuine at hindi pang-college kilig lang, ‘yung ngiti na pang-nanay na. Tapos sabi niya kay Benjie, “Hon, si Miko pala. Classmate natin.”
Tapos lumingon siya sa akin, “Miko! This is Benjie, my husband. And this is Benjie Jr.!” Tawa siya, parang ang cute-cute ng buhay niya.
Ako? Napatigil ako. ‘Yung cool move ko kanina, naging awkward stop. Nag-extend ako ng kamay kay Benjie (Ang sakit! Makikipag-shake hands ako sa Endgame ko!). Sabi ko, super fake smile, “Wow, congrats! Ang galing naman. Sino’ng mag-aakala?” (Siyempre, sa utak ko ‘yan sinabi, hindi out loud).
Umalis ako agad. Kinuha ko ‘yung free na beer at umupo sa isang sulok. Nakita ko silang masaya. Si Benjie, super hands-on sa baby. Si Jenny, blooming.
‘Dun ko naramdaman ‘yung hugot ng kanta. Hindi mo kailangan ng drama para masaktan. Minsan, mas masakit ‘yung simple reality na na-delay ka lang pala sa buhay. Na habang nagpapaganda ako para sa reunion, sila, nagtatayo na pala ng pamilya.
So, nag-inom na lang ako. Cheers sa timing na hindi kami pinagtagpo. Ang pinaka-masakit sa lahat? Wala akong masisisi. Si Jenny, happy. Si Benjie, happy. Ako lang ‘yung nag-a-assume ng love story sa isang alumni homecoming.
Next year, hindi na ako pupunta. Unless mag-break sila. Joke!