Noong gabi ng Hunyo 28, 1993, sa tahimik na bayan ng Calauan, Laguna, isang pangyayaring yumanig sa buong bansa ang naganap. Isang karumal-dumal na krimen na tinawag ng hukom na “isang demonyo na tila isinilang sa impiyerno,” na nag-iwan ng marka sa puso ng bawat Pilipino. Ang mga pangalan ni Eileen Sarmenta at Allan Gomez ay hindi malilimutan—mga kabataang naghangad lamang ng simpleng buhay estudyante, ngunit naging biktima ng krimen at katiwalian.
Ang Mga Kabataang Walang Malay
Si Eileen Sarmenta, 21, ay isang masipag at mabait na estudyante ng University of the Philippines Los Baños. Kilala siya sa kanyang mga kaibigan bilang responsableng nobya at mabuting anak. Si Allan Gomez, 19, naman ay ka-frat ni Eileen at mabuting kaibigan, laging handang tumulong at nagmamalasakit sa kapwa.
Gabi iyon ng Lunes. Bandang 9:15 ng gabi, huling nakita si Eileen ng kanyang nobyo. Sinabihan siyang huwag nang lumabas, pero nagsabi siya na saglit lang siya sa dorm ng kaibigan. Sa daan, nasalubong niya si Allan at nagpasya silang sumabay sa Tamaraw van patungo sa isang kainan, hindi inakalang iyon ang magiging simula ng kanilang trahedya.
Ang Pagdating ng mga Salarin
Habang nag-uusap sila sa loob ng van sa parking lot, biglang sumulpot ang mga armadong lalaki. Pinilit silang sumakay sa likod ng van at sinundan ng isang ambulansya. Ang destinasyon: Erais Farm, isang malaking property sa bayan, pag-aari ni Mayor Antonio Sanchez, na noon ay kilala hindi lamang sa kanyang posisyon kundi sa kanyang malupit at mapanlinlang na personalidad.
Ayon sa salaysay, pagdating sa farm, inilabas ni Mayor Sanchez si Eileen at tinawag itong “regalo”—isang pahayag na nagbigay ng malalim na pangamba sa mga nakasaksi. Si Allan ay pinaghihinalaan rin, ngunit pinabayaan ng mayor na gawin ng kanyang mga tauhan ang malupit na balak. Doon nagsimula ang bangungot na tatatak sa kanilang buhay at sa puso ng bansa.
Ang Bangungot ni Eileen at Allan
Si Eileen ay dinala sa silid ng alkalde, habang si Allan ay binugbog sa labas. Ang gabi ay tila walang katapusan, puno ng takot at pangungulila. Bandang ala-una ng madaling araw, lumabas si Eileen—nanghihina, umiiyak, at halos hindi makatayo. Ang huling sinabi ng alkalde sa kanyang mga tauhan:
“Tapos na ako. Sa inyo na siya. Gawin niyo na ang gusto niyo.”
Muling isinakay sa van ang dalawa. Sa biyahe, narinig ng driver ang mga putok ng baril. Si Allan ay binaril at itinapon sa tambakan ng basura. Si Eileen naman ay dinala sa taniman ng tubo sa Sitio Paputok, kung saan siya ay sinamantala ng mga tauhan ng alkalde bago tuluyang pinatay. Ang kanyang katawan ay iniwan sa van, nag-iisa at nagmamakaawa, isang trahedya na nagdulot ng galit at panawagan para sa hustisya sa buong bansa.
Ang Imbestigasyon
Kinabukasan, nagkunwaring “nakakita” ng bangkay ang mga tauhan ni Sanchez. Ngunit lumitaw ang ebidensya: bala mula sa M16 ng tauhan ng alkalde, punit na puting shorts ni Eileen na natagpuan sa resthouse, at testimonya ng dalawang saksi—ang driver ng ambulansya at isang bodyguard. Unti-unti, nabuo ang katotohanan, at ang malupit na balak ni Mayor Sanchez ay lumantad sa mata ng publiko.
Maraming Pilipino ang nagalit at nagprotesta, pinilit ang hukuman na magpatuloy sa imbestigasyon at panagutin ang mga responsable sa karumal-dumal na krimen. Ang trahedya nina Eileen at Allan ay naging simbolo ng pang-aabuso sa kapangyarihan at kahinaan ng hustisya kung hindi mahigpit na pinapatupad.
Hustisya at Katiwalian
Noong 1995, hinatulan si Mayor Sanchez at anim pang tauhan ng habambuhay na pagkakakulong. Ngunit sa loob ng kulungan, tila hindi siya bilanggo—may aircon, TV, at mga kontrabando. Ipinakita nito kung paano ang ilan sa may kapangyarihan ay nakakalusot sa hustisya, na nagdulot ng galit sa mamamayan.
Noong 2019, sumiklab ang balita tungkol sa posibleng paglaya niya sa ilalim ng Good Conduct Time Allowance (GCTA). Nagprotesta ang publiko, at sa kabila ng mga kontrobersiya, hindi siya pinalaya, na nagpatuloy ang tensyon at panawagan para sa hustisya.
🕊️ Ang Wakas
Noong Marso 27, 2021, natagpuang walang malay si Sanchez sa kanyang selda. Idineklarang patay pagdating sa ospital. Hanggang sa huli, hindi siya umamin sa kanyang kasalanan.
Ang trahedya sa Calauan ay nanatiling isang marka sa kasaysayan ng Pilipinas—isang paalala sa kapangyarihan, katiwalian, at ang kahalagahan ng hustisya. Ang alaala nina Eileen at Allan ay hindi malilimutan, at patuloy na nagbibigay inspirasyon para sa panawagan ng hustisya at proteksyon sa mga inosenteng biktima.
