Tatlong taon na ang nakalipas mula nang lumipad ako patungong Dubai, dala ang malaking pangarap at matinding determinasyon na maiangat ang buhay ng aking pamilya. Katulad ng marami, akala ko madali lang — kikita ng malaki, makakapag-ipon, at balang araw, makakauwi ng may maayos na kinabukasan. Pero tulad ng madalas mangyari, iba ang plano ng realidad.
Ang trabaho kong nakuha bilang sales assistant ay hindi kasing kinang ng inaasahan ko. Maliit lang ang sahod, sakto lang para sa upa sa bedspace na pinaghahatian naming lima, pang-araw-araw na gastusin, at siyempre, para sa perang ipinapadala ko sa Pilipinas. Minsan naiisip ko, “Kailan kaya ako makakaipon para sa sarili ko?” Pero tuwing magdadalawang-isip ako, paulit-ulit kong sinasabi sa sarili, “Kaya ka nandito, para sa kanila.”
Mahaba ang oras sa trabaho — minsan 12 oras na nakatayo, ngumingiti kahit pagod, at nag-aadjust sa bawat ugali ng kliyente. Pero sabi nga nila, “Ang bawat pawis na tumutulo, may kapalit na ngiti sa hinaharap.” Natuto akong maging matatag, marunong magtiis, at mas kilalanin ang sarili ko sa gitna ng hirap.
Ang pinakamahirap na bahagi ng pagiging OFW ay hindi ang trabaho — kundi ang kalungkutan. Kapag weekend, habang ang iba ay nag-eenjoy sa pamilya nila, ako naman ay nakaupo lang sa gilid ng kama, tinititigan ang cellphone. Minsan nag-i-scroll ako sa social media at nakikita ko ang mga kaibigan kong tila ang saya-saya ng buhay. Naiinggit ako minsan, pero natutunan kong huwag ikumpara ang lakad ko sa takbo ng iba. Lahat tayo may kanya-kanyang panahon.
Mas mabigat pa minsan kapag ang pamilya sa Pilipinas ay akala madali ang buhay dito. Hindi nila nakikita ang luha tuwing gabi, ang pagod sa bawat araw, at ang mga sandaling gusto ko nang umuwi pero hindi puwedeng sumuko. “Akala nila, masarap ang buhay abroad. Pero sa totoo lang, minsan, tinapay lang ang kain mo — pero tinitiis mo para may ulam sila riyan.”
Ang nagbibigay sa akin ng lakas ay ang mga ngiti ng pamilya ko sa video call — lalo na tuwing sinasabi ng anak ko, “Ma, proud ako sa’yo.” Hindi man nila nakikita ang pagod ko, alam kong nararamdaman nila ang pagmamahal ko sa kanila.
At sa bawat maliit na tagumpay — isang araw na walang reklamo sa trabaho, isang buwan na nakapagpadala pa rin ng pera kahit gipit — doon ako kumukuha ng pag-asa. “Hindi mo kailangang maging mayaman para maging matagumpay; minsan sapat na ang hindi sumusuko.”
Para sa lahat ng kapwa kong OFW sa Dubai, gusto kong sabihin: Hindi ka nag-iisa. Tayong lahat ay may kanya-kanyang laban, at kahit mahirap, patuloy pa rin tayong lumalaban para sa mga taong mahal natin.
At para naman sa mga nagbabalak mag-abroad, sana maging aral ito. Hindi puro kinang ang buhay sa ibang bansa — puno ito ng sakripisyo, luha, at pagtitiis. Pero sa dulo, tinuturo rin nitong maging matatag, maging mapagpasalamat, at patuloy na umasa sa mas maliwanag na bukas.
Maraming salamat sa pagbabasa, Admin. Ang pagsusulat ng kwentong ito ay parang paghinga — kahit sandali, gumaan ang dibdib ko.
Sa lahat ng nakaka-relate sa istoryang ito: Magpatuloy tayo. Sapagkat sa bawat pagod na gabi, may panibagong umagang puno ng pag-asa.
— Isang OFW sa Dubai
Leave a Reply