Ang Pangarap sa Gitna ng Disyerto

✈️ Isang Tunay na Kuwento ng Sakripisyo at Pagmamahal ng Isang OFW

Sa likod ng bawat padala, bawat tawag sa gabi, at bawat luha na tinatago sa ngiti — may kuwento ng sakripisyo. Ito ang kwento ni Ernesto, isang simpleng Pilipino na piniling mangibang-bansa para sa pangarap ng kanyang pamilya. Isang kwento na hindi lang sa kanya, kundi sa libu-libong OFW na araw-araw lumalaban sa lungkot, pagod, at pangungulila.

Lumaki si Ernesto sa isang tahimik na baryo sa probinsya — isang lugar na ang umaga ay puno ng amoy ng mainit na kape at tawanan ng mga kapitbahay. Simple lang ang buhay, pero kulang ang kita para sa mga pangangailangan. Ang kanyang asawa ay nag-aalaga ng mga bata sa bahay, at ang kita niya bilang karpintero ay madalas na hindi sapat.

Kaya nang may alok na trabaho sa Saudi bilang construction worker, agad niyang tinanggap.
“Tatlong taon lang ako, mahal. Pagbalik ko, may sarili na tayong bahay,” sabi niya sa asawa.
Mga salitang puno ng pangarap at pag-asa.

Sa unang mga buwan, parang impyerno ang init ng disyerto. Tuwing tanghali, ramdam ni Ernesto ang pagkapaso ng hangin sa balat. Sa gabi naman, tahimik at malamig — tanging mga larawan ng pamilya ang kanyang sandigan.
Madalas niyang tanungin sa sarili, “Kumakain kaya sila nang maayos? Miss na kaya nila ako?”

Ang mga tawag sa pamilya tuwing Linggo ang tanging aliw niya. Pero kahit iyon, may halong lungkot — may katahimikang nagkukubli ng pangungulila.
“Pa, miss ka na namin,” sabi ng anak niyang bunso minsan, “pero proud kami sa ’yo.”

Lumipas ang mga taon, at bawat padala ni Ernesto ay bunga ng pagod at pagtiis.
Sa trabaho, kilala siya bilang “Kuya Nes” — ang masipag na hindi marunong sumuko. Kahit sugatan ang kamay, patuloy pa rin sa pagkayod, alang-alang sa pamilya sa Pilipinas.

Isang araw, nakatanggap siya ng tawag mula sa anak.
“Pa, tapos na ako sa kolehiyo!”
Tahimik siyang umiyak sa disyerto, habang nakatingin sa bituin. Sa bawat patak ng luha, dama niya ang saya at pag-asa.

Pag-uwi niya sa Pilipinas, hindi na siya halos makilala ng mga anak — mas maitim, mas payat, mas tahimik. Pero sa puso niya, alam niyang sulit ang lahat.
Hindi lang siya umuwi bilang ama — umuwi siya bilang bayani.

“Mahirap maging OFW,” sabi ni Ernesto, “pero mas mahirap yung wala kang ginagawa para sa mga mahal mo.”